Özgürce Sev Çocuk Şiiri - Teyfik Abanoz

İçimdeki çocuğu özgür bırak!
Bırak ki,
Göçmen kuşlar misali,
Sana uçsun.
Sen bilir misin doğarken özlemeyi,
Beklemeyi,
Susmayı,
Sorgusuzca sevmeyi?
Bu akşam şarkılara anlattım,
Kanunsuz sevgimizi,
Bu akşam dalgalarla paylaştım,
Yitip, biten hikayemizi.
Her yeni fırsat,
Her kaybedeşin habercisi.
Her doğan gün,
Gidenin tetikçisi.
Yağmur yıkar mı her günahı?
Günahsız olan kaldı mı?
Kimin bu kalbimdeki diş izleri?
Kim bu vahşi?
Hangi çağ sevdayı ağırlamamış?
Hangi kalpsiz sevdayı kovmuş?
Hangi toprak cesetsiz kalmış?
İçimdeki çocuğu özgür bırak!
Bırak ki,
Namlusu göğsümde vicdansızlar,
Acımasız kanunlar koymasın.
Ben mi yazdım bu kanunu,
Bu kuralı?
Bana mı kaldı,
Ezilenlerin rüyası,
Mazlumun duası,
Sevenin sevdası olmak?
Titrek ellerim,
Ne de çok çarpıyor kalbim.
Korku bilmem ben diyen,
Söyleyin buraya gelsin!
Gelsin ki,
Korkuyu görsün,
Korkusuzluğun ötesinde.
Mutlu mudur giden?
Hep kalana mı kalır kederler?
Ya bu ağlayan çocuk,
Neden ağlar ki?
Herkes mi sevdalı?
Herkes mi yandı?
Bir varmış bir yokmuşlu masallar,
Kimin için yazıldı?
İçimdeki çocuğu özgür bırak!
Bırak ki,
Âşıklara söz,
Türkülere nağme olmasın sevdamız.
Bırak ki,
Sevdayla büyüsün,
Sevda kokan dağlarda.
Bırak ki,
Özgürlük olsun adımız,
Adı konulmamış sevdalara.
İçimdeki çocuğu özgür bırak!
Ben hiç çocuk olmadım ki…