Sabrın Gözyaşları Şiiri - Teyfik Abanoz

Kara gözlerine gam mı yağar ey dost?
Hiç mi yalnız bırakmadın beni
Daha önce!
Özlemin ne de zormuş,
Yokluğunda anladım.
Yokluğunda öğrendim,
Tek bacakla yürümeyi,
Tel kolla hayata sarılmayı,
Tek başına ağlamayı,
Güzele tek gözle bakmayı
Ve tek omuzla yüklenmeyi
Hayatın bunca yükünü.
Kara gözlerine gam mı yağar ey dost?
Hatırlar mısın?
Hani okuldan kaçıp da
Sinemaya gitmiştik.
Üzerimiz de ki beyaz gömleğimiz
Kadar beyazdı hayallerimiz.
Tüm salon boştu.
Aslında,
Varlığın tüm salonu dolduruyormuş,
Yeni anlayabiliyorum.
Perde de tek cümle
Hayatı öğretiyor,
Geleceğe hazırlıyordu bizi.
“Tanrı Adaleti Sağlayacaktır!”
Ya da içimizdeki hasretine,
Ümit oluyordu
Evvelinden.
Anca fark edebiliyorum,
Kusura bakma.
Nerden bilebilirdim ki?
O zamanlar hep yanımdaydın.
Senin gittin gideli
İnan,
Ne sinema salonlarına uğrar oldum
Ne de geçtiğin yerlerden geçiyorum.
Beyaz gömleğim siyaha çalsa da
Beyaz bakıyorum
Yarınlara.
Kara gözlerine gam mı yağar ey dost!
Sabrım,
İki gözü iki çeşme,
Göz pınarları kurudu,
Duymaz mısın,
Amansız feryatlarını?
Dön ne olur!
Söz sigarayı da bırakacağım.
Yeter ki dön.
Senin ki mi büyük sınav,
Sensizlik mi?
Bilmiyorum.
Bak yine gecenin bir vakti,
Ucu kırılmış kalemimle,
Seni yâd ediyorum.
Duyacaksın bu sefer beni,
Eminim!
Sana,
Hep sana akan gözyaşlarıma
Bırakıyorum.
Ufacık bir sitem;
Kara gözlerine gam yağmasın ey dost!
Sabrımın gözyaşlarına bak.
Kurusa da göz pınarları,
Korkma!
Döneceğin güne saklıyorum
Gülümsemelerimi.
Senin ismindir mutluluk.
Ama
Sen yine de çok bekletme,
İsminle dön artık!
Ya sen geldiğin de
Ben olmazsam?!
Bekletme artık ey dost!
Bekletme beni,
Bekletme…