Özgün Tekerlemeler: Kafdağının Eteğinde ...

Bir varmışla başlamasa bu masal bidayette,
Bir yokmuş da olmasa hikâyette…
Evvel zaman içinde
Ne koca Kaf dağı olsa,
Kaf dağının eteğinde gül olsa,
Gül yağı olsa.
Kalbur saman içinde
Bir sürü sığır yemlense,
Bir çaydanlık içinde
Bir orduluk çay demlense.
Padişahlar keyfedip höpürdetse çayları,
Ağustosa benzese ocak, şubat ayları.
Cinler top oynasalar çocuklarla beraber,
Dört bir yana dağılsa
Bu maça dair haber.
Eski hamam içinde toplansa seyirciler,
Alkışlamaktan patlasa onca eller.
Çocuklar yeniyeniverse yaşlı cinleri,
Bir sürü at yola çıksa çiğnese ekinleri.
Kızsa bütün rençperler bu yağmaya,
Altıma bir deve çeksem ahırdan,
Kızıl mı kızıl maya.
Gitsem incir yaprağı aramaya koca Çin’e,
Çin beyi yollasa beni Maçin’e.
Lâle, sümbül biçerekten yol alsam,
Çay, kahve içerekten
Tüm kahvehanelere dalsam.
Sulu yerde peynir ekmekle doyursam karnımı,
Bu arada,
Kırıntımla beslesem dört bir yanımı.
Susuz yerde kavun, karpuz yiyerekten ileri…
Tepe tepe dolaşsam dünyadaki illeri.
Az gitsem,
Uz gitsem dört dönsem Kaf dağında,
Dereleri düz etsem dağ eteğindeki üzüm bağında,
Altı ay, bir güz gitsem masalımın bağrında,
Bir Keloğlana rastlasam padişah ayarında.
Keloğlanı benzetsem eski bir akrabama,
Dönüp baksam sağıma, soluma
Ve arkama,
Bir arpa boyu yol gitmişim bunca zamandır,
Kelo dese;
“Aldırma yanılgı masaldandır.”
Bir varmış ile bir yokmuşa rastlasam burada,
Koca bir dev tanısam karanlık mağarada.
Dev,
Kocakurt gibi acıkmış olsa o an ne olur?
Ne olacak?
Karşısında beni bulur.
Bir lokmada yutar beni koca oğlan,
Demeye kalmaz; “Aman! ”
Ee, masaldır bunun adı,
Devlerle çıkar tadı...
***