ÖzgünTekerlemeler: Bir simsiyah Gece

Bilmem ne etsem, neler işlesem?
Tekerlemeye nerden, nasıl başlasam?
“Bir varmış…” diyerek mi mesela?
Ya da,
“Bir yokmuş diyerek mi? ”
Dalıversem bu masala?
***
Salı pazarından alsam mı
Alel acele altıma bir küheylan at?
Kuyumcuda taktırsam iki yanına iki kanat.
Zülüflerini tel tel yapıp tarasam tarak ile,
Yay gibi kıvırsam kaşlarını merak ile.
Bir simsiyah gece olsa da çıksam yola,
Kaf dağının eteğindeki istasyonda durup,
Verseydim mola.
Bu sırada
Kaf dağının ankası yumurtasını atsaydı,
Yumurtayı kafasına yiyenler
“Ay ay! ” dese yatsaydı,
”Vay vay! ” deyip kalksaydı
Bu masalın sesini duyanlar,
Sağ selamet olsaydı
Zor koşuda bana uyanlar.
Ya uymayanlara neler olsun dersiniz?
Bilirim ki
Siz her şeyin iyisini bilirsiniz.
Fakat bilmediğiniz bu dağın cadıları,
Mahkemede ziyaret etsek de kadıları,
Desek ki yap bize bir iltimas,
Hayır,
Yapma kadı amca, iltimas hakca olmaz.
Bak şu kule var ya…
Masalların harman olduğu yerdir,
Ağzımızdan akan bal,
Alnımızdan akansa terdir.
Çünkü çalışkanlar boğazlarına altın kolye takarlar,
Masalları istila eden cadılarsa mutlu evleri yıkarlar.
Yıkılmasın diye
O mutlu evler razı oldum ayaza,
Gecenin ayazında vardım çattım bir kılavuza:
“De kılavuz baba ne yaptın bana? ”
Dedi ki kılavuz baba;
“Ne yaptım ki ben sana? ”
Başında keçe külah,
Seni kurtaran Allah…
Baktım ki
Duman çökmüş karşı dağın başına,
Hikâyemi nakşettim
Bir Hammurabi taşına.
Bu sırada
Kan bulaşmış ustaların eline,
Merhemim yok ki süre idim kelime.
Başlayayım masalın en başından tekleyerek,
Tekerlemeye en güzel söylenceyi ekleyerek.
“Bir varmış, bir yokmuş.” diye mesela…
“Allah'ın kulları çokmuş.” diye çıkaydım ava.
“Bizden daha bilgesi yokmuş.” diye ataydım hava.
Ama yine de duydum ki
“Az…” demesi günahmış.
Ve de “Çok…” demesi sevapmış.
***