Özde Can, Özünde İnsan Olmak

Uyduruk hikâyeler acı dilde pes etmez
Damarını çatlatan kan değil, dedikodu
Berrak deniz suyuna daldırmakla incelmez
Örülmüş kalın duvar gibi bir gecekondu

Yapılsın hayra vesile olan düzgün bir iş
Ne verip ne satın aldınız: Akıl kimdedir?
Temizlenmez garez kirine hapsolan geçmiş
Özlenen güzel genç nesilim, hangi yöndedir.

Çıkartır ar damarı çatlayan düzmece laf
Mesnetsiz masallar; abaküste haylaz boncuk
Beşikte üfürükle kesilen göbek ahlâf
Saygınlık parça parça sineden zaten kopuk

Düşünceli davranmak o kadarda zor değil
Mantıklı oldu mu tartışılmaz yanlış fikir
Dürüstlük karşısında, belden aşağı eğil
Ruhuna dolsun, doğruluğu bildiren zikir

Mükâfat almak, incecik tülden daha ince,
Biraz gayret göster ki ezmesin, pas pal ayak
Gizli portreler ibret alamaz yeterince,
İkram edilen tatlı ve de süslü basamak.

Görgü balkonunu meşgul eden hayâ, pak su
Yardım elini uzatır allı pullu zarafet
Yasa giren cücelik hisler, gayya kuyusu
Anlaması kıt olan cahil, kuru iskelet

Karanlık tezgâhları mesken tutmuş dalkavuk
Nasırlı ayaklarından çıkan toz yalancı
Horozlanır kül başında yumurta salan tavuk
Eşarbı takan horoza çiğ avaz yabancı

Fitne gargarasından iyi beslense zalim
Adalet sokağına sokmaz, el tutan barış
Sinsiliği kabul etmez ayaksız bu halim
Kopuk yaşam suç küpüne ayrı bir yer yapmış

Haddini bilmeyenler azıcık bir-er kişi
Olsun da, güzellik gayesi yerini bulsun
Benimse iyiliğe doğru ilerleyişi
Durma; mertlik yolunda çirkinlikler kovulsun

Ölüm, küf ban yağını ödünç alırsa baldan
Ne gereği var, zehir etmeyelim hayatı
Bir ayıyı tutup getiriver, o dağdan
Canlı naaş üstünde söylesin lirik bayatı

Kof hayaller ağını ördü örümcek başta
Akrep ruhani nokta oldu mu kızar şeref?
Başta oluşan akıl harcanır çürük yaşta
Boşboğazın karmaşık her sözü ağır çirkef

2003