Eskiden evimde otururdum, buna fırsat varken hala.
Şimdi dünya evimin içinde, oyuncak olmuş elimdeki bir telefonla.
O mu oyuncak bende, ben mi onun oyuncağıyım bilemedim.
Kafamdaki curcunadan kaçıp da kendimi dinleyemedim.
Bu sürekli çalışan makineyi dinlendirmek lazım arada.
İnsan huzur buluyor kendi içindeki tenhalarda.
Sessizliğin tadını hatırladım sonunda.
Kayıt Tarihi : 12.7.2020 15:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!