Oyun Hamuru Şiiri - Tuğşah Bilge

merhaba.

ben oyun hamuru gibi yoğrulmuş biriyim.

hep canım sıkkın olduğu zaman yazı yazarım.

ama hiç bir zaman insanlara sıkılgan tarafımı göstermem.

hıncımı hep kalem ve kağıdımdan çıkarırım.

yada daha doğrusu direk klavyemin tuşlarını aşındırırım.

el yazım hiç güzel değil.

binlerce defa yüzüme vuruldu bu gerçek.

kimi zaman kaleme attım suçu.

kimi zamansa benden başkası okuyamasın

diye bilerek çirkin yazıyorum dedim insanlara.

halbuki çok çalıştım.

güzel yazı yazma kurslarına bile gittim.

yontulamadım bir türlü.

başarı sağlayamayınca yarıda bıraktım kursu.

tıpkı gittiğim ve yarım bıraktığım diğer bir çok kurs gibi.

şimdi ise yaptığım şey, imla kurallarını bozmak.

cümle bitimlerinden sonra küçük harflerle başlamak ve devrik cümleler kurmak...

ne bir gelişme ne bir sonuç.

hiç bir şey yok.

tıpkı hayatım gibi.

oyun hamuru misali,

küçük bir çocuğun uçsuz bucaksız hayal gücüyle şekillendim hep.

kimse beğenmedi beni.

çünkü anlamadılar o minicik ellerin oluşturduğu kalp şeklini.

tamam biraz yamuk olmuştu ama sonuçta mutluluktu o.

işte orada anlam kazandı hayatım.

sıkıldım.

silah oldum. bozuldum bebek oldum.

dondum üşüdüm dejenere oldum.

hayal gücü olup yok oldum.

sonra ne olduğumu unuttum.

zaman geçti ve öldüm.

toprak oldum.

yok oldum sandım ama öz oldum.

aslında ne mi oldum. hiç oldum.