Oysa İnsanlar Birbirine Güzellik İçin Ge ...

oysa insanlar birbirine güzellik için gelmişti
kuşların kanadına güzellik bulaşıyordu bulutlardan
kar yıldızlarının raksında üşümenin aşk kesilişini gördük
ve yapraklarda hayatın tüm macerasını
küreklerle kazmalarla toprağa gömdük de sevdiklerimizi
öylece bırakıp döndük
bir daha yüzlerini göremeyecektik ve adımızı ünlemeyeceklerdi
ve sevincin gölge tarafına hüzün adını vermiştik
ağaçların kökleri toprağın derin karanlıklarına uzanır ya
su’nun sonsuz macerasını yaprak ve çiçek kılmaya
sevincin köklerine acı demeyi bilmez çoğu
deli bir yağmur gürleyerek geldi dağlardan
yüzlere ince bir iplikle tutuşturulmuş gülüşler vardı
ellerini tutuyorlardı sımsıkı parmaklarıyla
sevgi için gelmişti insanlar birbirine oysa
ama kendileri içindi hep hep kendileri için hep
bütün hayatları boyunca o kadar çok acı çekmişlerdi ki oysa
ki oysa sayısız uykusuz gece gözyaşıyla bakılan boşluklar bir omzun göçtüğü yerde
ve birbirine geldiler gittiler uzaktan yakından
aslında çıkınlarında paha biçilmez bir gülüş taşıyarak
kuşların kanatlarında taşıdıkları ışıklar vardır ya hani
her daim masumdur ya serçelerin gözleri işte öyle
ama kelebek kanatlarından daha kırılgandır gülümseyiş dudak kıvrımları
sevinç için geliyorlardı insanlar birbirlerine yürekte baharlar coşturan sevinç
uzaklardan gelen yelin dallarda yapraklarda söylediği şarkıları ararcasına
yağmurun sesinde uyumayı ararcasına kuytu sıcacık bir odada
huzur için geliyorlardı dağların arasından inip de
yaşlıların yüz çizgilerinde dinlenen gün ışığı gibi
o kadar acı çekmişlerdi ki
on binlerce ayak çiğnemiş yürekleri
son bir umutla yeniden yeniden düşmüştü yollara
sıkıntılarla geçmiş onca yıl çırpınarak oradan oraya
yanlış dedikleri insanlar birer katildi yaşayamadıkları ne varsa geçmişlerinde
birer cellattı vaktiyle ellerini tuttukları dudaklarından öptükleri
sabahlara kadar güzel geceleri olmuştu da
derin uçurumlara aktıklarını bilmeden sürüklenmişlerdi başkalarının hayatında
kimin yaşamına katılırsak onun yaşamı değil midir yaşadıklarımız biraz da
göçmen kuşların kekre ve yüksek rakımlı sesleri gelir gecenin uzak zamanlarında
ve düşlerin resmidir gezegenler saman yolları ve akşamları dalbar dalbar bulutlar
virane evler vardır terkedilmiş ıssızlara
sahi hiç kendinize benzettiğiniz oldu mu onları
sonra vitrin mobilyalarının da ölümlü olduğunu aklınızdan geçirdiniz mi hiç
hayat aslında her şeyden daha hızlı koşmaktadır ki biz
zamanı öldürmeyi iyi biliriz
hatta zaman geçsin isteriz bir an evvel
oysa insanlar birbirine mutluluk için geliyorlardı
çıkınlarında koskoca bir geçmiş ve yaralarla dolu
iler tutar yanı kalmamış kevgire dönmüş zamanlardan
öfkeyle bağırmalardan derin dipsiz gayya kuyularından yalnızlıkların
tut ki bin defa deneyip bir yüreği aşkta bin defa yanılmalardan
arkamızda kan göletleri
ihanetler riyalar yalan dostluklar
kendilerini alarak geliyordu insanlar birbirine
en çok da yaralı yırtık parçalanmış yanlarıyla
çoğu çarpık bir ağızla gülme denemeleri yaparak
çoktan unutmuştu yürekleri gülümsemeyi oysa

seçimlerini kendileri yapmadıklarının farkında değil
yaşadığı koşullarda karşısına çıkanlar başından belli
işte katilleri onlardan çıkıyordu geri dönüp bakınca
oysa iş yeri okul önceden kurgulanmış bir tezgah
herkes kurbandı aslında bulunduğu dünyayı kendi seçmemiş
sen mutsuz çıkmışsan o cendereden karşındaki mutlu değil
bir kavgadan geliyordu herkes birbirine zorlu bir kavgadan
oysa herkes sevgi için geliyordu biribirine
karşısındaki de kendi kavgasında dehşetle mağlup
birileri onu da geçmişinin katili olarak bırakıp gitmiş olmalıydı
ki ta başında sevgi için buluşmuştu yolları

göremediler yukarıda her şeyi tezgahlayan asıl katil
katil sistemleralçak kapitalizm hayvanca sömürü düzeni
ortalık milyonlarca yaralı ve boşa geçmiş ömür bırakıyordu
o kadar yorgundular ki..gülüşlerini zor taşıyorlardı yüzlerinde
düşünemediler sevgi vermeyi almakta kalmış akıllarıyla
ilgi göstermeden ilgi aradılar sevinçsiz yüzlerine
bir başkası çorap gibi gülücükler giydirsin
oysa herkes birbirine sevgi için gidiyordu
mutluluk sevinç huzur sevgi
kendi sevgisizlikleriyle boğacaklarını bilmeden
Adnan Durmaz 31.03.2015 06.17