Otuz Yaşında Sade Vatandaş

Bu gördüğüm ben miyim ?
Yoksa aynanın karşısında gördüğüm,
Benden kalan yansımalar mı ?
Çok öğrendim, çok dövündüm,
Kendime bir gelecek sunarım diye.
Şimdi toprağın altından laleler,
Bana bakıp gülümsüyorlar,
Bunu derken.
Sızlanmanın ve de yaşlanmanın,
Bahanesi yok.
Oluruna bıraksam her şey olurdu,
Onu da ben yapamadım.
İhtimalleri bir kutuya koyup,
Bavulumda taşımak daha doğru geldi.
Sonuç neydi  ?
Yıkılan hayaller, umutsuzluk, göz yaşı...
Bunların hepsi yanımdaydı.
Bavuluma ihtimaller yerine meğerse,
Boşuna ağırlık yapan şeyleri koymuşum.
Düşünmeyeceksin yeri dolar mı diye,
Ne gidenin ne kalanın o yüzden!
Şimdi ağırlıklardan kurtulma zamanı.
Sürelim bozkırlara bahaneleri
Geride bırakıp...
O zaman belki niye yaşadığımızı,
Daha derinden anlarız.
Her sokak başında duyduğumuz nağmeleri de...
Kalabalıklarda kayboluruz biz de;
Umursamadan.
Tıpkı hep olması gerektiği gibi,
Ağırlıklardan kurtularak,
Gerçek sevgiyi yaşayarak...
Önümüzdeki yarınlara,
Birlikte yol alırız.