Öte Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Doruklardaki küheylan, her kıpırdanışında
öpen bahar, koştuğun sessizlik vadisinde.
Ölüm kısar bu can şafak vakitlerinde, umulanın
ışığı parlasa bile, akar yalınlığın içinde, doyumsuz
tatlar evreninde. Duran ve akan damarlar karışır
birbirine, sağılır gece, daha yoğun karanlıklara gebe.
Bırak gitsin varlığın, uçuk çizgilere, senden önce,
senden öte.

O alınlarda parlayan farkedilmeden, görünür gene,
bir başkalık içinde, aynıyla akraba, kendiliğinde.

Doyur benliğini, ufuk ötesinde. Ve sus, dilsizlik çınlar
artık içinde, onu dinle.