Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Güldü kaldı, gülüşümü verince
Ağladı, gözlerim kaçtığı zaman.
Güldü, gözyaşını güne serince
Ağladı damlası uçtuğu zaman.

Güldü hislerime, arı dem verdi

Kırk bin bahar kırk bin yaz
Kırk bin türkü kırk bin saz
Kırk bin köyde toy kursa
Kırk bin kere kırk bin az

Elli bin söz elli bin hat

Sevdiğim dilberi el sarar iken,
Başım alıp diyar diyar giderim.
Neye yarar güle bezense diken,
Her dalı siyaha boyar giderim.

Sevda duman olsa ataşı dağlar,

Ey, kut yolunda adsız asil soylu bahadır!
Yurtluya yurt yapılmaz altın otağ ak çadır.

Türk vatanı demeden kapan kapana payı,
Sürü tutan çakallar genişletir halkayı.
Duyduğun hışırtıya su sesine kulak ver,

Orkun İtil Tuna Aras Fırat’ın,
Deli toynak ak köpüklü kıratın,
Üzerinde ak otağlı yurt kurdum;
Hası bende kan mühürlü beratın.

Ulu handan aksakaldan öğüdüm,

Ulu Tanrı katında kutsananın aslı Türk;
Kutlu soyun katunu ne kağanlar doğurdu;
Atilla ve Cengiz Han birbirinden hırslı Türk,
Yeri göğü titreten törelenmiş bir ordu.
Yıldırımlar yaratan bozkırın atlı kurdu,
Oğuz Han’dan türeyip gelişimiz nesli Türk.

Her fısıltı bir boran kalay açmaz bakırı,
Göğün rengini kıran gün bile kirli sarı;
Sokağın ruhu viran şu kristal şehirde.

Baş omuzun restinde püsenler diken gibi,
Buz denizi üstünde bel veren yelken gibi;

Güzellik Tanrı’dan verilmez öşür,
Kirpiğin kaşına ne güzel uymuş.
Ağız dem kadehi dudaklar müşir,
İnciler dişine ne güzel uymuş.

Zülüfler kızıl kor gözlerin ayna,

Dinle beni bre kâfir
Zor durulup zora batan
Eli kınalı kuzuyum
Mor dağlarda nöbet tutan

Sancak altında beğlenen

Yine döndü içime kokusu buram buram
Değme güzelden güzel, Kalecikli ay karam.
Sanki bir siyah inci ya gözleri Ankara’m
Kalbimde çatal yaram, Kalecikli ay karam.

Geçit yoklar bel aşar yollar girse araya