Osman Coşkun Şiirleri - Şair Osman Coşkun

acı olan bu aşkın bitmesi değildi.
göz yaşlarının ardın sıra ayak izlerine düşmesiydi
sen yalnızlığı perde gibi çekerken ömrüme
gidiş yollarının gelen trafiğini hiç düşünmedin
hangi aşkın sancısı bir ömür sürmüş

Yüreğine salıncaklar kurup
bir ileri bir geri gittiğin de
ne kadar saçmaladığını
nedeni belli olan bir sonuçsuzlukta
geceye ne kadar borçlu olduğumuzu
şiirlerin tek suçlusu gözlerin olduğunda

Bir içimlik gözleri var şu Marmara Denizinin
Maviliğine ne aşklar feda ederim
Ellerim yangın yeri
Gülüşün Marmara’nın sonu olur…
Sen yine anlamazsın
Ben anlatamam her zaman ki gibi

Haram mıyım
Hangi kutsal kitap yasakladı beni sana
Uzattım ellerimi dileniyorum
Yine yoksun, asırlardır yok
Seni düşünüyorum
Başımda dolanan umutsuzluk vakası

Ölüm kadar yakın gökyüzü
Yürüyoruz yıldızlara
Yıldızlar yürüyor başımızda
Güneşi kurdum sabaha
Erken çıkılacak yola
Ha gayret az kaldı şafağa

Sardunyalara çiğ düştüğü vakit gel
Kapılar açılacak sorgusuz
Tarumar düşünceler bizi cezbeden
Cepte kalan birkaç yine gel
Dışarıda cehennemin habercisi bir hava
Sigaramın ucunda yanan cehennem

birilerine
ya da
yalnız birine anlatılacak
bir şeylerimiz
ya da
bir şeyimiz vardır sadece

“sana içimin yangınlarını anlatsam
ağlamaya başlarsın
boşuna ağlama gönlüm
yağsan da bu yangını söndüremezsin
onu geri döndüremezsin…”

Gözlerini özledim
Yok başka bir derdim

Allah’ına kadar aşıktım oysa
Kitapsız bir şair kadar öksüz
Öküz ölüleri kadar sahipsiz

Karanlık bastı sen gidince kaldırımları
Kalakaldım sokak ortasında
Gidiş istikametindeki ay hazirandı
Üzülme,zaten bitmesi geren bir sevdaydı…

Sonra aylardan temmuz oldu