Sevme Niyazi!
Aman oğlum, sakın ha…
Duydum,
Seveni bir şey yapıyorlarmış burada.
Sonra bi ara kulağına söylerim ben o şeyi.
Millete ayıp olur şimdi.
Şuursuz cümleler sarf etmek midir âşık olmak?
Ya da başka hiçbir şey düşünemediğini zannetmek midir?
“Seni seviyorum” demek midir?
Seni Seviyorum’u duyurabilmek midir?
Aşk, özlemek midir?
Yahut özletmek midir?
Öylece beni bana bıraktığından beri,
Yalnız, camıma vuran bir ayaz kaldı gecelerimde.
Güneşim yok. Işığım yok. Hayatı sevdirecek hiçbir şey yok.
Boğazımı yakan kuru bir nefes alabiliyorum sadece.
Bir de sen varsın gözlerimde…
Be hey kara cahil!
Sonu mu var sandın bu derdin?
Ne mola vermek için,
Ne başka yöne dönmek için,
Ne de geri dönmek için girilir bu yola…
Nefesin tüketenene kadar dümdüz yürümek nedir bilir misin?
Gözlerim kararıyor yine,
Göremiyorum.
Ne geleceği, ne geçmişi…
Ne de yaşamım canlanıyor
Gözlerimde.
Sönüyor bütün umutlarım.
Aşk bu, aşk dedikleri ne ola ki acep?
Bülbülün aşık olduğu gülü sevdim ben…
Neden bu dersin, neden… Bulamazsın sebep.
Uzun ince giden bir yolu sevdim ben…
Kirpiğinden öpmelere kanamadım.
Ne gittiğinde yakaladı bu nefessizlik beni,
Ne de benden aldığında benliğimi.
Ama şimdi? ..
Kapkaranlık bir şimdi…
Çünkü artık ne yaşamak huzur veriyor bana,
Ne de öylece bakmak
Bir akşamüstüydü gidişin…
Gözlerimin içine baka baka
Ne de güzeldi,
“Artık sevmiyorum” deyişin…
Yıkıldığımı gördüğünde,
Pek bir mânidardı
uzun bir düş kurmaya benzer hayat
gözlerinin kaydığı her boşlukta onu solumak
ne içinde olmak elindedir
ne de dışında kalmak...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!