Tükenmez kalemden burnuna karanfil kokuyor yalnızlığın.
Karanlığın zifirinde yüreğinden bihaber ışıklar saçıyorsun dört bir yana.
Örtündüğün yorgan geceleri üstünden ayrılıyor, üşütüyor bedenini. Kendi çaresizliğine sarılıyorsun.
Saçların, dişlerin ve en kötüsü düşlerin zamanın ağına takılmış, Her sözün kursağında kalmış çaresizce sessizliğin.
Sense seni öldüren örümceğin kollarına sarılıyorsun. Dertlerini yığdığın tepelerden, rüzgarın kulağına fısıldıyorsun.
Kurduğun hangi hayalin peşindesin ? Yoksa hayal kurmaktan mı ibaretsin ?
Kayıt Tarihi : 24.4.2018 01:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!