Ortadakiler Şiiri - Emin Çelikli

ince bacaklı,şişik karınlı
-ki sıtma seyyahtır bedenlerinde-
hazır lokmaya yürüyemeyecek mecalde,
aç ve sefil,vuran bakışlarla
uçaklar düşüren,gemiler batıran çocuklar...

günler; oyuncaklarla dolu sandıklarıdır onların,
bir türlü açamazlar...
ve günler; karanlık kuyulardır onlara,
ancak birinden,diğerine çıkarlar...
dönmez bir topacın ipleridirler
içlerindeki buza inatla,
inatla savrulurlar....

(oysa bir kalem rujdu gizlenen herşey)
aşağıda olanlardır bunlar...

yukarıda,
yukarılarda,güneşin olmadığı
kuşların ağladığı yerlerde
-ki yağmuru çocuklar ağlar annelere-
dağların içlerinde yolu izi olmayan
bir köydür ölüm....
tuz yatağı bedenleriyle onlar,
sevişirler çerağ çerağ tadımlık...
de omuzlarında çok ağır ışıklardır
insana indirgenen kalabalık...

yukarıda ve aşağıda yaşanırken bunlar...
ortada;
beyninden lavlar fışkıran,
ağızları krater bozuğu
buz kalpli,yüreği mağma suratlar......
insan etinden asfalt döşeyen
greyder yüzlü yaratıklar...
-ki insan artığı olmalı sülüklerle solucanlar-
..........
.........
mayınlı sınırındayım düşüncelerin..
yani ben,yani şey.......
üzgünüm yani insanı anlamıyorum
..........

bu kadar...!