Orhan Turhan Şiirleri - Şair Orhan Turhan

Dön yüzünü en yakın pencereye,
Bak!
Karanlığa gebe kaldığı için her gece
Birileri göbek bağını kesiyor güneşin
Ve adını Gün koyuyorlar diğerleri gibi
Yaşıyor musun?

Uzun zaman hasretle boğuştum.
Daha ekmeğe kolot derken yuvadan uçtum.
Annemin “Orak ayıydı, yaylaya yeni göçmüştük”
Deyişinden biliyorum bir yaz mevsiminde doğduğumu.
Yazın memleketimden aldığım güneşli meltemle
Kışın, kuruttum gurbetteki çocukluk yıllarımı

Sonsuzluk bir hiçti
Issızda kendiyle yüzleşmeye hasret bir candan önce.
Sınırları parçalara ayırdım kıymık kıymık.
Ve kaybolmayı yeğ tuttum,
Orada mutluluğu görünce.

Haydi umudum,
Ver elini!
Hayallerimizin titrek ateşiyle ısıtalım,
Yarısını zemheride unuttuğumuz yüreklerimizi.
Ve öpüverelim şükranla
Bizi incecik bir iplikle yaşama teyelleyen terzinin

Dün doğan güneşi,
Bugün yıkıyor sulu bir kar.
Bu yüzden güneş hiç görünmedi.
Sanırsam daha bir ısıtmak için sevdaları
Dinlenmeye çekildi

Bir varmış, bir yokmuş
Ama varlığı da yokluğu da bir türlü ispatlanamamış,
Evvel zamanın içindeliği doğru olsa da
Kalburun samanda olduğu görülmemiş
Bir masala inanmış prens ve prenses;
Taş kadar ağır bir masala…

Sevda dediğin
Ne zaman, ne uzaklık tanımalı
Zamanı kaldırınca aynı anda,
Uzaklığı kaldırınca aynı yerde olmalı.
Yani her an ve her yerde birlikte yaşanmalı.

Öyle bir gündü yine
Islak kentin üstüne doğan.
Dışarıda kendi nemiyle üşüyen çisilimtırak bir yağmur var.
Hüzün renkli bulutların ardına saklanmış
Küskün güneşin bir türlü kurutamadığı sevdalar.

Yağmura şapka çıkarmayı bırak,
Güneşe bak,
Çok zor, bilirim;
Aleni bir yaşamın gizli öznesi olmak...
12.11.2007

Gün gelir ümidin feriyle ışıldar.
Gün gelir bir kasırgayı, peşine takar.
Akılları baştan alır,
Ruha can veren,
O kaçamak bakışlar.