Orhan Turhan Şiirleri - Şair Orhan Turhan

Her şeyin en güzelini yaşamak isterken
Sonu malum bir ömre katlanma amacımız,
Aralara sıkışmış tebessüm kırıntılarıyla yetinmek olmasaydı keşke.
Keşke acıyı; ihaneti, ayrılığı
Yani hüznü sıkıştırabilseydik en arka cebimize,
Huzura ağıt yakan yüreğimizin yerine.

Gözlerin…
Yürekten yüreğe köprüler kuran,
Duygularını teninin yumuşaklığında sunan,
Kimsenin göremediği ışığı en derinlerde bulan
O kelebek öpücüğü gözlerin…
Kuşlarla yarış tutar,

Nedendir hayatın kıyısına tutunmak;
Kucaklamak varken,
Ve de yaşamı ıskalamak;
Tam on iki dururken?

17.08.2005

Gül:
Ademoğlu için;
Koyu bir aşkı izah ediyor.
Çiçekçi için;
Özel günlerde kabarık bir kazanç ediyor.
Edebiyatçı için, sestaşa iyi bir örnek teşkil ediyor.

“Burası Huş’tur
Yolu yokuştur
Giden gelmiyor
Acep ne iştir? ”
Diye babama sorduğum çok olmuştur.
Her defasında Atamızla söze başlar,

Hayat zor,
Ölüm acı...
Sürüneceksin yokmuş ilacı.
Kahkahalara aldanma;
İçi beni yakarken olmuyor dışın baş tacı.
Herkes bazen savcı çoğu zaman davacı.

Güneş;
Yeni umutlara, mutluluklara hazırlanmış,
Deniz;
Sükûnetini adamıza saklamış,
Yakamoz;
Her pırıltısına özenle seni gizlemiş,

Bir bahar akşamında
Baharın ilk başında,
Başlar inceden bir yağmur,
Görevi kırağı kaplı geçmişi toprağa gömmektir
Ve cansuyu vermektir yeni tohumlara gebe tabiat anaya.
O zaman sessizliğin gürültüsü olur sadece, yürek atışları,

Açsın sevenler tüm camları,
Açsın..!
Açsın ki;
Kapıdan zorla giren ayrılıklar
Camlardan kaçsın.

Durun, ne olur durun!
Kıymayın birbirinize!
Siz demiyor muydunuz bu dünya kimseye kalmaz diye?
Neden bu kin, bu nefret neden?
Bakın arka bahçenizi ne hale getirdiniz?
Bizlere gelecek diye mi layık gördünüz?