Onur Ömür Çağlar Şiirleri - Şair Onur Öm ...

Henüz Nuh tufan koparmamışken göçtün sen minaremin sotesine, bir çift at park etmemişti conk bayırına yelesini.
Seni sevdiğimden beri ne asit yağmuru ne kırmızı kar Sahra'ya.
Bilsen ki, kanım istakoz mavisi, oluk oluk doluyorum senin bastığın ve gölgeni yüz sürdüğün toprağa.
Sen gittiğinden gayrıdır siyahım göğe ve bilhassa beni içine alacak semaya, lozan savaş anlaşmasıyla üç çizgi koşuyorum gök ve hatta kuşağıyla.
Kırmızı bir kuşaktım belinde ve keşke ve lütfen çözülmeseydim o gecede.
Ben seni hep ve yek seni doğururdum sabahı Bilal de.

Ve insan karnı delik bir canlıdır,
gözünün çukuruna denk
arkası kesilmez bir iştahla yer istakozu
ve içer oldu susuz denizi.

Ölüm, ölümü doğurmaz da üstelik;

Takribi.
Ne zaman seversin beni?
Bak eskidi de annemin elleri, öpsen mi artık?
Annem, her yoksun şiirde baş yapıt.
El falı öğrendim bugün, avuç içlerini ayyuka çıkaracak meziyetler sergiliyorum.
Kah Avrupa'dan Kah Afrika'dan kadınlara, emsalsiz meydanlar okuyorum. Yalnızca ganj nehrinde çıplak yıkanmış bir çocuk aşık atabilir hünerlerime.

Aferin, aferin! Harikasın Rabbim. Evet, evet iyi oluyor bana! Karton bardaktan çay içme samimiyetsizliğinden uzaklaşana kadar şekerim düştü oyuklara. Bardak kesti lal dilimin küfrünü. Oysa küfretmek ülkemde boş arazilerde nefes alma mevsimi. Evet, secde edelim şimdi yaratıcıya! Bak Nemrud'a, kocaman; üzerime düşüyor yer çekimsizliği! Ne zaman sinirlense ormancı bir balta ile içinden geçiyor Everest'imin. Ağacı kesen baltanın sapı ağaçtan; balta, ağacı daha mı yakın hissediyor mağmadan? Biliyorum, Nisan yağmuru kainattan önce denize düşüyor. Oysa Eylül 7; "buluttan tarlaları piranalar yedi!" diyor. Çok güzel, ellerine sağlık Rabbim! Bak, annem bu; seni âmâ Veysel gibi görmeden tanıyor. "Daha güzelini nasıl yapardın?" diyorum, pusulalar adını resmediyor. Dünyaya bir dolu annem lazım, fakat üzgünüm ben paylaşamam. Rabb'den sizin için yenisi isteyin. İyiliği var eden hiç kötü olur mu; isteyin! İşte, işte kaldırın kafanızı! bakın; annemi ne güzel var etti. Ondan yeni bir anne istedim, "bana leyleğin gagası saçlarına değmemiş anne Rabbim, acizim!" dedim. Aferin, aferin yaratıcıya. Cuma günleri çok aferin, hafta sonları standart. Karnım doydu bugün, biraz ısındı hava. Bir kediye et verdi kasap, onada aferin! Gülhane'de ceviz ağaçlarında papağanlar yaşıyor, lakin kargalar daha insancıl. Aferin Rabbe, "dünya kendiliğinden var oldu!" diyen adam ne kadar uğraşsa inandıramazdı beni böyle bir harbe. Papağanların sesi kargalardan kötü dedi çocuk, aferin yaratıcıya; yeni nesil çok iyi; beğeniyorum, babama benzemiyorlar. Afrika'da bir kaç timsah gözyaşına tulumba diktirdim beyazlara. Beyazlar ağlayınca kırmızı, sinirlenince mor ve üşüyünce beyazlar. Sahi Rabbim, zenciler ne kadar siyahlar? Aferin Rabbe, bir aferin daha bak. Zenciler çok güzel, en iyi onlar kaçıyor aç çitalardan. Ben, ölsem kaçamam. Çok güzel ölüyorum, görüyorum. Gözlerim, görüyor ölümü. Bir çok zenci kurşuna diziliyor, ben zibilyon havan mermisi yutuyorum. Siyah karganın sesi güzelmiş, renkli papağandan. Gülümsüyor çocuk ve böylece teşekkürler yaratıcıya.

Mert, yiğit adamlar geldiler Alamut kalesine,
yarından iki gün önce.

Ellerinde ölüm fermanım ve bir kaç mürekkebi akmış mektup sarılı yağız atların bileklerinde.

Mert, yiğit adamlar "sen kötüsün!" dediler; -edeptendir- tebessüm ettim, başımı suyu bittiği halde ısrarla su talep edilen bir tulumba gibi aşağı yukasrı salladım, doğruladım.

İyi yüreğini öpsün zihninde zibilyon karakter ve ailelerini yaşatan aciz bir şizofren.

Ki böylece karşılaşmamız anlam bulur realitede.

"Sen beni öpersen belkide ben Fransız olurum!" diyen kalemi ölmeden tanınmayacak bir yazar tanıyorum.

Delilik ve velilik arasındaki pamuk ipliğinden ince çizgiyi görmeye çalışırken, toptan sıyırdım kafamın dibini yarım ekmek, çok az üzümden içecekle.
Bir iki lavuk doktor önlüğünü ters giydirip Bakırköy'e getirdiler beni, delilik niyetine.
İçeride bozuk para yiyerek enflasyonu düşürmeye çalışan Erdal bakkal ile Eyfel kulesinin tepesinden atlamaya kalkmış Hezarfen torunu tavlada kapışıyor, Hitler ile Putin'in yapacak olduğu Karlofça anlaşmasının gereklilikleri tartışıyorlardı.
Bir ara dayı bozuk para yerine zarları yutunca, Merkel teyze duruma sinirlenip suni teneffüse kalkıştı.
Dar alanda kısa paslaşma yapan gurbetçi Mesut da onlara katılınca üzerlerine su döktüm.
Hayır, zaten odaya sığmıyoruz; nüfusu artırıyorlar, izin veremem böyle bir var oluşa.

Dayı, oğlun sigara...

Yarın, yoksul bir gecede dayım öldü. Dayım öldü ve ben babasız büyüdüm. Velev ki, babasız büyüdüm ben; baba oldum zibilyon babasıza. Şehitliğe denk, öldü dayım ve "Allah böyle istedi!" dedi anne kırlangıç. Dün, çiçekler dökülürken kırlangıç da öldü. Dahası mı, buna en çok La Fontaine güldü. Yavruları çolak bir evin iki samanında, üç kırlangıç, sevgili kedi beyler "meze" dediler varlığına. Mahalleden çocuklar misket savurdular kedinin yılandan aç kuyruğuna. Kedi kör bakar oldu dünyaya-ki miskettir gözleri- nana bir kap ılık süt koydu sonbahara. Annem "Allah böyle olsun istemedi!" dedi körbademgözlü kedilerden beye. Kelamı da edilmez ama, Nanaiçkimi hangi vakit yanlış söz söyledi? Gözümde büyüttüm çocukluğumu; ben kahveden çıkmadım, karım komşudan. Soğuğu Sibirya'dan önce nitrojende tanıdım, tek celsede boşandım soluğumdan. Üstelik Plüton, o cüssesine rağmen artık gezegen değil; benim bu cüsseme rağmen omuzlarım dünyaya panzehir. Murphy "bir şeyin olma olasılığı varsa, o şey eninde sonunda olur!" dedi. Anne... Anne! Allah aşkına şu ölümü çay bardağına bırak da, artık doğruyu söyle! Ben, dayım mıyım?

Ve dünya gözünün alabildiğine düzdür sevgilim.
Gelileo'yu asmak, ne büyük ahmaklıktır?
Aksine, zincire vurup katıksız bilgesini sömürmeli!
Hörgücünde suyu biten bir deveyi üçüncü vites vurduruyorlar şimdi ve gördün değil mi sende, yarın vurdular bir ayağı hain arap atımı.
Oysa Antartika üzerinde uçmak ne büyük tehdittir Gararin'in iç cebine.
Ben ki iyi aile gocuğu; üşütmem yedi ceddini kuzey ışıklarında.

Herkes uyudu, uyku bile...
Aratmıyor kokun meyve ağaçlarını.

Herkes gitti, güneş bile.
Sevdirmiyor gözlerin başkasını.