onSekiz gün Şiiri - Baykal Kaanalp

eskiden yazmayı
severdi babam
kalemi,kağıtların üzerinde koştururdu

sonsuzluk içerdi çayla
şeker niyetine
hiç bitmezdi neşesi
gülen gözleri
tatlı sözleri

onsekiz gün sonra
onsekizinci yaş günümde
bedenini güç bela çıkardılar
çok sevdiği kara
gözlerin içinden

annem hiç ağlamadı
bizi de ağlatmadı

ilk defa başımıza
gelen birşey değildi
kara gözlerden çıkamamak
dehlizler arasında
kaybolmak
güneşin gözlerinden
saklanmak
umarsızca

son yazdıklarımı
okuyamadı babam
ondan gizli yazmıştım
benim yazmamı hiç
istemedi
sen sadece oku dedi
yazmayı kalemlere
bırak
sen kağıt ol

umutla bekledim
dönmeyeceğini bile bile
çok sevdiği kara gözlerden

ve bugün
onsekizinci yaş günümde
diş tellerimi söküp
attım
artık güzel dişlere
ihtiyacım yok

babamın getirdiği
ekmeği yemek için! ! !