Onlar, bu şehrin yağız yüzü..

Onlar, bu şehrin yağız yüzü..
Kalemleriyle, bir dönemi aydınlatan yiğidin has kumaşı! .
Tarihini yazdılar, bu şehrin doyasıya..
Geriye döndüğümüzce baktık,
Onların yüzleriyle bütün şehre! .
Kalem ve Kelam,
İki sır dost birbirine!
Kaldırdılar,bütün ervahı ayağa! .
Vicdanlarına tanış oldular,
Ölçtüler, biçtiler, tarttılar..
Sözü her dem hayra yordular! .
Kalemleriyle, doğruları sordular! .
Şairin dediği gibi,
“Onsekiz, ondokuz, yirmi, yirmi beş
Yaşlarımızdır.
Deli rüzgarların estiği dağlar
Başlarımızdır.
En yüce doruklar mezarlarımız,
En sivri kayalar taşlarımızdır.”
Dağ, tepe, vadi demeden koşan,
Her koşusunda, fırtınalar koparan
Kale erlerimizdi, onlar!
Onlar şimdi,
Bu şehrin hafızasında..
Sözünde, sohbetinde, meclisinde..
Atılan her temelin harcında,
Her fikrin, her düşüncenin nakışında! ..
Tarifini yaptılar bu kutsal mesleğin;
“Haber ve fikir hamalıyız..” dediler..
Değişmediler bu hamallığı,
Hiçbir mesleğe, hiçbir makama..
Çile örgüsü gibi,
Örüldü her hadise, bu sanatın has ipeğiyle!
Görüldü mavera,
Yolculuğun en zirve günlerinde!
Destanlarımızın yüz akı oldular,
En dolu mısralarla anlattılar, “Çaydaçıramızı..”
Bizim türkülerimizi söylediler..
“Tarihi yazmak, yaşamaktan zor dediler”
Bu yol, bu yolun garip yolcuları,
Bir soylu ağaca benzer!
Kökleri derinlerde,
Kendi toprağından alır gıdasını,
Gövdesi bir dağ, metin bir zirve gibi
Dalları devşirir, en güzel meyvaları! .
Akar nehir; deryaya, deryaya!
Kalem konuşur,
Bir şehir kalkar ayağa! .
Sarılır nice ak alınlar bayrağa,
“Şehit kanları gibi,
Mürekkepleriyle su verir toprağa..”
Onlar, bu şehrin birer meşalesi..
Bir fanusa benzer yüzleri,
Bir bakın o kalemlerin diliyle,
Geçen bir asrın has kumaşına..
Okuyun geçmişi ezberden,
Onların sütunlarından..