Önce yazdık Şiiri - Ece Karaboncuk

Önce yazdık,
sonra bozduk.
Dağlarda kalmıştı sessizlik,
yanıbaşımıza taşıdık.
Geride kalan şehir ışıkları içimizi aydınlatmıştı yeniden,
söndürdük şeytansı bir beceriyle geçerek aşkın içinden.
Çoktuk,
yalnızlaştık.
Yazdık,
kışa geri kaldık.
Kendimizi olmadık hayallerle birbirimize pazarladık.
Övdük,
övündük.
Kustuk,
kustuk bütün hatalarımızı birbirimize…
Toktuk,
-ne oldu da- acıktık.
Basit gelmişti bize,
basitti belki de, kendi ellerimizle zorlaştırdık.
Memnunduk,
memsuz olduk.
Anlıyorduk birbirimizi,
anlamayı unuttuk.
Çok özeldik,
herkes gibi yaşadık.
Herkes’de uzun sürerdi,
biz ömrünü kısalttık.
Soyunduk birbirimize,
birbirimizi kuşandık.
Bu iki kişilik oyunu ruhlarımızı katarak çoğalttık.
Başarmak için kadeh kaldırıp başarasızlığımıza acıdık.
Ben korktum.
O sustu.
Yarıştık, kazanamadık…
Bu ilk dedik,
bu son dedik,
bunu hep tekrarladık.
Başında satırbaşı boşluğu,
Sonuna noktalar bıraktık.
Arada olsun diye birşeyler,
yazdık,
bozduk,
çizdik,
sildik,
karaladık, karaladık, karaladık…
Tüh biz ne yaptık?...

03/1999 İstanbul