Önce İstanbul Bana Küstü...

Ne kalplerle buluşacaktım o hayat kokan kentte,
Hangi gözlere mıhlanacaktı duygularım sıradışı?

Kimbilir.

Bir doğaya hakim olma isteği, bir mutluluk hali o zamanlar ben de…
Kalbim benle ilk defa o kadar ritmik…

Bazen o şarap kokan, adım atıldı mı ses çıkaran tahta zeminlerde,
Bazen kadehte ki tortularla avunan kadınca iniltilerde,
Bazen de sancılı geçen bir günde şişenin dibine vurmuş ölü hücrelerde,
Arayıp durdum aslında kazanmak adına geldiğim bu şehri…

Bulamadım.

Ben aradıkça O kaçtı benden…
Yanına en sevdiklerimi alarak hem de.
Çok param da olsa, çok ses duysamda,
Hep bir giden vardı benden sessizce.

Çözemedim.

Sonra bulmaya başladım aramayı öteleyerek.
Her bulduğumda ‘’İşte bu! ’’ dedim.
İşte,aşkta,meşkte, o keşmekeşlikte,
Hayatı hayat yapan herşeyde işte…

Dört duvar arasına sıkışmış; bazen iki bazen daha çok baş…
Neler konuşuldu, ne aşklar yaşandı, nelerle avutuldu anlık dertler.

Ama İstanbul hep aynı İstanbul...

Köprüler, evler, kornolar, hovarda gönüller,koşuşturan ayaklar,
Kendi derdine düşmüş çaresiz insanlar...
Mutlu olmak adına, yaşayacakları peşinde yılmadan savaş verenler,ölümler,doğumlar…

Şu İstanbul’ a bir türlü yakışamadım aslında.
Yıllar gecse de anlamlandıramadığım,
Nasıl bir iliğe işleyişti ben de ki etkisi bu şehrin böyle…
Risksiz mi yaşayamaz olmuştum yoksa?

Aynalar artık eksik gösteriyor beni,
Resimler de bulamıyorum kendimi.
Anılar yetmiyor bir yenisi eklense de dünde kalıp mazi olmuş belleğe…

Durup baktığımda bana
Yıllar yılı savrulup, keşkelerden kaçışlarım,
Bir heves uğruna peşinden gittiğim değerler,
Yalan korkular, bencil hayatlar, boğazın sularına gömülü dilekler…

Ne kaldı geriye?

Yitik kelimeler, değerini kaybetmiş aşklar…
Karşılığı alınmayan emekler…

Düşünüyorum da şimdilerde …

Önce küsen İstanbulmuş bana.
Arda kalansa hesapsız seçilmiş kelimelerin izleri.

Yaşandı ve Bitti.

Bu benim şehrim değil!