Önal Irgıt Şiirleri - Şair Önal Irgıt

Bir parmak bal gibi,seni tadıverdim
lakin,tadın damağımda kaldı
sen yanımdayken bile,yokluğunun kaygısı
ve hasret korkusu,beni sardı

Dostlarım,çıkmaz bir sokağa girmişim

Hicranla yanan şu gönlümün, tahammülü kalmadı,
sabrıma da artık,sözüm geçemiyor
ağlamak istesem de ne çare,
göz pınarlarım kurumuş, içimdeki yangını söndüremiyor

Yıkanırken, sıcak bakışlarınla ruhum,
köhne bedenimde
yandığımı kimse farkedemez,
acım gizlenirdi, sahte gülüşümde

Her gün, seni seyrederdim

Seni sevdim; ömrümce seveceğim derken;
yıllar ne çabuk da geçti,tükendim; erken erken
Bir buruk acıyla sana, her dem erişemezken;
Bahtımın rüzgarına kendimi salıverdim;
gövdem gemi oldu, ruhumsa yelken

Sinendeki kor alevden
yandım tutuştum bu gece
içim içime sığmadı
titredim durdum bu gece

Saçlarının her teline

Sinemi,yatağın yaptım
yastığım,oluver gitsin
gönlümü,durağın yaptım
biniver de,kalbim atsın

Girdik,gönül bağına

Mehtap öperken suları
bense,yine seni andım
mazide kalan günlere
bakıp, bakıp da ağladım

Bir an,mehtap,seni sanıp

Antik bir eşya gibisin bende,
saklarım,seni en derin yerimde
çalarlar diye korkar da,
zincirlerim seni; anahtarı kalbimde

Rüyalarımda geldin,hayalini çizdim

Bir,arsız aşığınım;
Güneşten yanmış tenim

Dilenmek,sanatım değil;
Lakin,yalnızca seni dilenirim

Sinelerde yatan, büyükçe bir et lokması,
vardır ki, adına derler yürek
o, ucuz sevgilerle beslenemez,
o, ne nadir, bir çiçektir ki, ne çiçek

Onu, Allhın ulu Rahman ismiyle beslersen,