Ömür Denen Hazine Şiiri - Abdullah Toroslu

Verilmişken uhdene, ömür denen sermaye;
Onu çarçur etme de, kıymetini bil nefis!
Şayet onun mahvına, sebep ise bir gaye;
Derhal onu tashih et, yanıltmasın seni his!

Bilseydin ki o ömür, bir bulunmaz hazine;
Onu asla boş yere harcamazdın bu arzda.
Madem öyle dikkat et ve ayar yap tezine;
Sarf et onu sadece, meşru olan bir tarzda!

Hayat Hayy-ı Kayyumdan emanetken beşere;
Çoklar onu ne yazık, kör şeytana satıyor.
İstemezsen bulaşmak, gafil nefsim şu şerre;
Onu düzgün yaşayıp, manasını hayra yor!

Deme ekser ne neylerse, ben de onu yaparım!
Zira böyle bir görüş, kat’a doğru olamaz.
De ki herkes sapsa da, ben Rahmana taparım!
Çünkü böyle yapmayan, Hak rızayı bulamaz.

Yani nefsim kıstasın, asla kahir değildir!
Senin için hak mihenk, kitap ve de sünnettir.
Bil ki böyle bir tercih, hayra meyil değildir!
Bu hususta hükümler, gayet sarih ve nettir.

Abdullah Toroslu
19.12.2013-İzmir