Koca denilen ömür, geçiyorsun gülmeden
Hüzünlü bir şarkının zalim nağmelerisin
Ne teselli, ne ümit, ne de bir tat vermeden
Bırakıp da, bakmadan giden bir sevgilisin
Sen itimat edilip, ihanet eden dostsun
Ellerine verdiğim gençliğimi harcadın
Ömür, sen gül bahçemde zehir saçan bir otsun,
Tomurcuk çiçeğimi ilkbaharda çürüttün
Seni kime şikayet edeyim, bilemedim...
Sana kim dur diyecek, kim hakkından gelecek?
Tükettiğin vücudun hayrını göremedim
Anladım ki bu azap, mahşer günü bitecek.
Attila Şanbay
Attila ŞanbayKayıt Tarihi : 6.12.2006 14:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirin hikayesi, aslında hepimizin hikayesi...Çoğu sıkıntılı anlarımızda, yeise kapılıp, bazan sövdüğümüz, kimi an karşısında çaresiz kaldığımız, sıkı sıkıya bağlı olduğumuz halde bir o kadar da ürktüğümüz ÖMÜRLERİMİZİN hikayesi...Ben sadece dizelere döktüm bu serzenişi. -Attila Şanbay-
TÜM YORUMLAR (1)