Ömür Şiiri - Ayhan Özbudak

Dalgalanmalar
Sonbaharda, kuruyan bir ağaçtan düşen
Son birkaç yapraklarının birinin üzerinde

Ne rüzgâra kızmak
Ne de kuruyan ağaca...

Koyuvermek kendini
Olanca gücünle

Ve yaprak
Yere düşene dek
Düşünmek
Onca biriken
Tozları yaprağın üzerinde

Film şeridi gibi
Çekilince
Kopuvermek
Uzaya uzaya!

Düşünce yere
Yağmur sularının sürüklediği
Bir mazgala takılıp
Diren-mek bir süre
Kısa bir süre

Ve düşünmek
Tüm geçmişi
Ağacı, sonbaharı, baharı
Rüzgârı ve yağmuru

Ve tam kendini bırakırken kendini
Mazgaldan aşağıya
Kanalizasyona karışmayı
İsterken artık
Birinin seni alıp
Temizleyip cebine koymasını
Hayal etmek!

Pek kullanmadığı
Ama değer verdiği
Bir defterin ya da kitabın
Arasına koyduktan
Yıllar sonra
Seni çıkardığında
Kuru ama parça parça
Hayatta ama ölü gibi
Olduğunu bilmek var ya!

(27.02.2006 - İstanbul)