Ömür Şiiri - Nevzat Bayramoğlu Hürdemi

Düşmüşüm bir mahzene,
Ne urba var ne bir don
Efsunlu şu düzene,
Can olmuş ince kordon!

Uydum üç çeyrek sene!
Bir kalpten gelen sese
Kıvrıldığım eksene,
Aldığım her nefese

Bir şaplakla uyandım, hikâyenin başında
Sıcak döşe dayandım, melek tacı başında

Sarılı kundağımda,
Kanatsız kelebektim
Sanki cennet bağında,
Gül kokulu bebektim

Açılınca gözlerim,
Halesi nur saçmıştı
Çıkarken ilk sözlerim,
Yüzler çiçek açmıştı

Gün geldi ayaklandım, değildim bir yaşında
Her nazardan saklandım; ana, baba dışında

Oynadım sırasıyla,
Neşem ile coşturdum
Dizimin yarasıyla,
Sağa sola koşturdum

Başlarken hem eğitim
Hem de yeni bir yaşam
Kaldım biçare yetim,
Ne giyim var ne kuşam

Haykırdım uçaklara! ‘Büyükler savaşında
Kıymayın çocuklara, daha küçük yaşında’

Battı güneş, bitti gün;
Akşamın sonu gece
Bazı mekanlar her gün,
Eğlence olur gence

Kimi böyle alışmış;
İşi gücü sefadır
Kimi her gün çalışmış,
Çektiği hep cefadır

Baktım kiminin aklı; kirpiğinde, kaşında
Kiminin teri saklı; ekmeğinde, aşında

Varamadan farkına,
Yarılanmış yol lakin
Gelince yaş kırkına,
Dedim 'gayrı ol sakin'

Biterken yarım asır,
Dostlar ayıklanıyor
Gözde nem, elde nasır;
Geçmiş sayıklanıyor

Türlü mana bulmuşum, zamanın akışına
Ben de motif olmuşum, hayatın nakışına

Gün geldi bir el itti,
Bakamadım geriye
Yürüdüğüm yol bitti,
Yaz döndü zemheriye

Ruh perişan olunca,
Beden isyan edermiş
Hele süre dolunca,
Son borcu da ödermiş

Duvarda kalır resmim, biraz da gözyaşında
Bir 'Fatiha' bir ismim, yazar mezar taşında

22 Eylül 2024