Uçsuz bucaksız parmaklıkların ardından,
yine güneşin batışını izliyorum hapishanedeki ranzamdan.
Her geçen gün biraz daha eksiliyorum, hayatın bana vadettiği güzelliklerinden mahrum bırakılınca.
bir uçurum misali içimdeki özlem, işte bizim imkansız aşkımız formülsüz bir denklem.
Kayıt Tarihi : 24.5.2020 09:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!