Ömür Şiiri - Bekir Dalkıç

Kafesteki kuş da mutlu zanneder kendini kafesinde.
Ah garibim!
Bir avuç yemle ferahlatır gönlünü.
Demir bir pencere bulup tüner de,
Kenarında serinletir içindeki yangını.
Neşelenir sahibi de o ötünce,
Sahibi de mutlu zanneder kendi kafesinde kendini.
Ölse hissedemez ki ruhundaki ağrıyı.
Farkedemez asla ağır ağır tükendiğini.
Oysa mutluluk dışarda,
Mutlulut dışında bu kafesin, bu evin.
Lakin açmak zor o demirden kapıyı.
Kaçmak öyle zor ki.
Kuşa sorsan mutlu der sahibim evinde.
Sahibine sorsan der ki: kuşum mutlu halinden kafesinde.
Kimse görmez kimsenin derdini.
Kimse anlamaz kendini, anlamak istemez.
Hiçkimse farketmez ötekinin için için yandığını.
Her sabah böğründe bir öküzle uyandığını.
Çekilirken damarlarından kanı, yüreğinin buna nasılda zar zor dayandığını.
Herkes bir yarım, bir çığlıktır öter durur Dillerinde kırık dökük bir hayat türküsü.
Ömür kuru bir dal, bir yalım gelip geçer.