Ömür Şiiri - Mikail Gümüş

Hep ansızın, zamansız bastıran bir ilkyaz yağmuruydu ömrüm.
Çocukluğum, bir sağanak malosında gülümseyen güneş gibi kısaydı, tıpkı mutluluklarım gibi...
Hiç baharım olmadı benim...
Hep güzü yaşadım.
Oysa ne baharlar biriktirirdim düşlerimde.
Dallarımı, budaklarımı  kıran bir deli rüzgar gibi, gelip geçti ömrümden insanlar..
Bir arayışa, bir buhrana sürgünün süreğiydi
bütün hayatım...
Oysa ben, gece gibi örtünmek isterdim bir kadının saçları arasında.
Ve kaybolmak küçük avuçlarında...
Hep üzerine titrediğim bir çocuk gibi, bazen arkadaş, bazen sevgili, ve bazen de bir eş..
Herşey... Herşey olmalı... Herşeyim olmalıydı...
Ürpermek... Kendini kaybetmek... Çıldırırcasına yaşayabilmek...
Özgürlük mü en çok da onda bulmalıydım...
Gözlerim devrilmeliydi sarılırken...
Bir ürperiş, bir esinti, bir kaybolma anı olmalıydı dudaklarimiz birleşirken...
Onda kendimi, kendimde onu yaşamak isterdim...
Ve bilinmek... herşeyimi bilmeliydi...
Aşka bürünmeliydi, aşk kılığında...
Gururu bir tarafa bırakıp ben olmalıydı...
Ben, tepeden tırnağa o oldukça...