Ömür Şiiri - Mehmet Tekmen

Bir yol uzanır iki kara çizgi.
Yolcuların ağzında hasrete ezgi.
Ömrün bu yollarda...
Sarmak,sarılmak hasreti var kollarda.
Kavuşmak ümidi sarmış ruhları.
Bekleşir binlerce hayal topları.
Çıkamaz insan bu bunalımdan.
Çaresizlik var,acizlikten doğan.
Yol ufukta biterse eğer.
Durmaz zaman,her an geçer.
Her atışta ateşi tren.
Gönlümü zaptedemez bu firen.
Geride kalır sallanan bir el.
Hayatın kara noktası sanki tunel.
Bir bahar mevsimi taze bir hava.
Çalınca ayırır seni kanpana.
Başka baharlara,başka havalara doğru.
Geçer gözlerden yüzlerce dağ doruğu.
Çeker götürür dumanlar bulutlar içinden.
Geçip gitmişsin bir anda hasret geçitinden.
Sonsuzluk âlemi açılır.
Sayısız güzellikler saçılır önüne.
Bilemez,anlıyamazsın,
Uzatıp elini tutamazsın.
İstesende mutluluğa kavuşamazsın.
İster göz yaşı dök,ister gönül.
Her geçen saatte yaklaşır ölüm.
Varlığın hiç olur,bu tekerleklerde.
Mezar mı görünür gözüne yoksa...
İçin ferah,gönlün acıya toksa...
Düşünme hayatı,ölümü.
İşte tekerleğin son dönümü...