Ömür Şiiri - Nesrin Özyaycı

İlk adımım küçük ve yavaştı,
Ellerim kollarım bağlı
Dilim söylemezdi,
Bilmezdim hani konuşmayı,
Süründüm, emekledim, kalktım,
Tutundum bir dala.

Tutunarak yürüdüm, ağırca,
Hızım kesildi meydanda, bir başıma,
Başardım bütünümle, azimle
Yaşadım, yoruldum yoğrulurcasına
Özdeşleştim çiçekle, çocukla, tikenle
Bülbülle, kuşlarla ötüştüm,
Dinledim, dinlettim uzunca
İçimde, dışıma taşan güzelliklerle

Hoşluklarla yarıştım meydanlarda
Yiğitçe, onurluca, hakça
Haykırdım sesimi duymayanlara
Orada, burada, her yerde
Yanlışlar bağladı, yasaklar dağladı
Hoşgörü sınırları sınırladı beni

Yaşadım, koştum, düştüm
Ama eğilmedim, eğdirmedim
İnsanca yaşamak adına yaşadım. Bir ömür.

(Gaziantep, 2000)