Ömrümün Adı Şiiri - Fuad Yusufoğlu

' Gidişinle çıldırmak üzereydi bu şehir
Ta ki kendine bir mezar bulana kadar'

Göğsümü darmadağın eden bu kızıl hicran
Köpük köpük kalbinde eriyip giden vicdan
Ne ufuklarıma bir muştu bırakır şimdi
Ne senden geriye bir anı bırakır şimdi
Göğümde acılardan işlenen nakışın var
Bu solgun yüzümde hala senin bakışın var
Ruhumdan esirgediğin bir tatlı söz için
Gönlümü harap eyleyen o şehla göz için
Ne ömrümün sana olan susuzluğu biter
Ne de kalbimin yangınına yağmurlar yeter
Kapansın bu pencereler, perdeler çekilsin
Kesilsin artık nefesim, beklenen ölüm gelsin
Kim bilecek bu yerlerde karadır gökyüzü
Kim görecek bu oda yıllardır gün öksüzü

Gün boyu içimde kıvranan bir melal oldun
Gözlerimde yıllarca tüten bir hayal oldun

Bu sefil ömrümün adını “intizar” koydum
Kanayan yaralarımda hep acını duydum
Güller yine çaresiz boynunu büksün, sen git
Yağmurlar ateş olup gönlüme aksın, sen git
Git de gökte güvercinler cinnetle vurulsun
Yoluma karanlığın kör divanı kurulsun
Kapıma bırak hicranın en soylu tahtını
Yetim çocuklar bende bulsun kara bahtını
Akrepler zehrini akıtsın kanıma, sen git
Ayrılık, ecel olup girsin canıma, sen git
Haydi, git, ömrümden alarak tüm baharları
Git, ardından bırakıp kahır dolu yılları

Gün boyu içimde kıvranan bir melal oldun
Gözlerimde yıllarca tüten bir hayal oldun

Yasin TEKİN
(31.10.03)