Bütün kitapların yalan,
Bütün nasihatların palavra,
Ve bütün sevgi sözcüklerinin,
O an’a ait olduğunu anlıyor insan zamanla...
Bir tek gönül defteri kalıyor geriye,
Hayalinle dolu yorgun gönlüme,
Ne zaman sen değsen kalbim acıyor,
Bir başına kalan kendi kendime,
Ne zaman sen değsen kalbim acıyor.
Ummalı sancısın girmiş belime,
Hangi dipte, unutmuşsun kendini,
Baktım baktım göremedim nerdesin.
Kimler yıktı,ruhundaki bendini,
Canın uçmuş,bedeni bir kirdesin.
Üstünde çul,asli kaftana inat,
henüz tükenmemişken,
sinedeki son umut,
bir ağ ör yüreğime,
içimdeki ankebut.
görmesin o düşmanım,
kalkınamıyoruz yüzyıllardır
diyenlere
neden olacak
devasa camiler yapıp
kul edildi insanlar
İnsanların ateş taşıdığı Madımak’a,
Eminim;
Karıncalar bile su taşımıştır.
Ozanoğlu 02.07.2010
Çantasının bir gözüne iplik çilelerini,
Diğer gözüne kendi çilelerini doldururdu,
Harçlığından biriktirdiği,Bozukluklardan Annem.
Bense bilyelerimi doldururdum çeplerime,
Bir düzlükte dünyayı,
Güneşten daha da çok,
Ay yüzüne vurgunum,
Bu günlerde dinginim,
Rüzgarsızım.
Işıltılı yosmalardan yana,
Gözlerimden yorgunum.
Yalancı kuş sesleri,
Çıkarınca avcılar,
Konuşmaya başladı,
Tuzağa düşen kuşlar.
Ozanoğlu 18.10.2009
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!