Kalbe kış getirdin, o nasıl pozdu?
Gönle köz de bassam hep kıştır öyle.
Ettiğim yemîni gözlerin bozdu,
O ne can alıcı bakıştır öyle?
Bırak meskenini âlem bilmesin,
Gündüzler geceye teslîm olurken,
Ufaktan içimde bir gam yayılır.
Zûlmetin zûlmüyle huzur bulurken,
Gelişin, zamansız fecir sayılır.
Teşrîfin renk katar solgun cibâle,
Bakışın, sînemde gül yetiştirdi:
Seninle nevbahâr geldi ömrüme.
Sürûru başlatıp hüznü bitirdi,
Feleğin cilvesi güldü ömrüme.
Beni gamdan çekip aldı gözlerin,
Arz u semâ talân oldu:
Aşkın ile coşunca ben.
Kâziblere meydân oldu,
Reh-i kalpten şaşınca ben.
Sevdâ, göze şâh görünür;
Meçhûlü saran nâdide bir his ki füsunlu,
Kim gördü ki ta'rîf edecek, hâke rükunlu.
Zâhirde gışâ bulmaya tâlip görür ancak:
Âfil sanılır, hâlbuki etrâfı yosunlu.
Bir tebessümün bende bin hayâl uyandırdı.
Kayboldum, gözlerinin en derin noktasında.
Kulaklarım, ismimi söylüyorsun sandırdı;
Bir söz çıktı usulca, semânın ortasında:
Uyan...
Yalnızlık kentine bir otobüs geldi..
Alıp götürdü yalnızları...
Otobüse sığmadılar tek başına.
Zirâ yalnızdılar..
Teker teker sordu biletlerini..
Beş saniye ya sürdü, ya sürmedi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!