Yorgunluklarımız
Elden ayaktan düşmelerimiz
Hatta yalnızlıklarımız
Hepsi birer mazeret
-bir kez olsun kendimize sarılabilmek için-
Papatya
Denizlerin başladığı
Göğün ömür gibi tükendiği konumda
Yaşamsız ve ölümsüz
Uçsuz ve bucaksız
Güzelliklerin en güzel haliyle barındığı
Şehre bir günah sessizliği çöküyor
Utanç utanç utanç
Kaldırımlarda at koşturuyor Freud
Kadının homurtusu galebe çalıyor son ses
Eli cebinde gence Cumhuriyet Meydanında
benim bir acım var tüyden hafif
seninkini de ekleyince ağlamak oluyor oturuyor dibe
ve günler ikiye ayrılıyor:
sürurla sırdaş sabah ve hüzünle kaim gece
I.
Beni burda üzüyorlar
Keşke bu kadar üzülmesem
Gece olunca sadece bir kitabı yüklesem kollarıma
Bir kağıt kesiğinden uçup gitsem sevince
bir odanın içinde en çok boşluk bulunur
bir boşluğun içinde en çok yalnızlık bulunur
derin bir boşluk çeksen içine misal
üçte ikisi yalnızlık üçte biri oksijendir
bir oksijeni en iyi ağaç üretir
Üç beş günün üstünden yıllar mı geçti;
Umut türküleri çağırdığım sayfalardan.
Kokumun sindiği berrak aşk bahçeleri
Niçin uzaktaymış yitirdiğim yaşımdan.
Üç beş günde üstümden yıllar mı geçti;
Zamanlamam hep kötü olmuştur;
Her sabah alarmı kaçırırım
Okula erken gider
Derse geç kalırım.
Omlet yapmayı da beceremem
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!