Ömer Şiiri - Yusuf Ziya Karataş

Garip biriydi Ömer soyadını sormadım,
Altında bir gazete yatarken rastladım,
Yanına yaklaşıp ister misin dedim yardım?
Eskide olsa bir ayakkabı dedi ben ağladım.

Oturdum yanına dinledim derdi büyükmüş
Kader oyun oynamış hapise düşmüş
Sonra buna hak verip affetseler de
Ömer bunu yedirememiş,hayata küsmüş.

Nerelisin diye sordum dedi Kırıkkale'den
Maphustan çıkalı haber alamamış evinden.
Ömer boyun büktü baktım ağladı.
Kimse tutmadı dedi elimden.

Ömer bitkindi,Ömer umutsuz ve hastaydı,
Çocuklarını özlemişti tek tek isimlerini saydı.
Biri küçükmüş ağladı adı Mustafaydı,
Ömer yalnızdı ağladı Ömer hastaydı,

Ah Ömer ah dedim neden deştim yaranı.
Yanında ekmek varmış kopardı bana verdi.
Meğer severmiş Ömer derdini soranı
Sen hergün burdan mı geçersin dedi.

Ben eve gidiyordum ama Ömer hergün orada
Günlerce yattı Ömerim o ıslak kaldırımda.
Onun orda yatması bana çok dokunsa da
Beni birgün çağırıp ne olur üzülme dedi bir daha.

Dedim ki Ömer güneş güçlü doğarmış her gecenin sonunda
Gülümsedi,kafasını kaldırdı dedi ki bana
Benim gecem değil geleceğimde karanlıkta.
Bir hüzün çöktü aramıza,baktım ikimizde ağlamakta..