Ölümüne Sevmekle Başlar her Hikaye

Zamanı kestiler ortasından
Ve iki yarım elmaya ayrıldı özlem.
Aşkın şahikası kan durağımda
Bir im’e takıldı gözlerim bir de aşk’a vasat bir imge
Arayan telaşına esrikli yüreğimin.

Patavatsızdı ruhlar sökün eden aşktan
Yana izafi rotan ve
Her yer toz duman, sevgili.
Bir lanetti peyda olan madem
Sunumunda acının yorgan döşek şiirlerim
Aşk ise hepten yek
Sanrıların kasveti düşerken üstüme illa ki umutlanırım.

Dikey yüreğin yatay özlemi;
Aşka kulp takan hangi seyyah ise
Yüreğin gizemi bilfiil sevmeye muktedir bir yemin ile.
Dokunaklı olmasa keşke, dediğini duyar gibiyim,
Sefil benliğimde katıksız bir mecra
Her yüz görümü mutluluğun perde arkası
Tüm olup biten,
Taban tabana zıt hayallerimle:
Umduğuma binaen
Azımsanan yüreğim.

Bir falçatadan miras olsa keşke her çizik
Yeminimi bozmaya değmez dediğin ise
Kulaklarımda hala.
Dört duvar sessizliğin müridi benim sevdam
İri adımlarında yolsuzluğun
İzdihama sürükleyen bir fırtına
Fıtratımda saklı oysa küçük dev adımlar.

Neresinden başlayıp da soksam yola?
Neyden kasıt elbette yalnızlığın rücu ettiği
Bir soykırım
Duygularımın doğasına minnettar olsam ne fayda?
Hüsrana uğradığım hayat denen martavalda
Söz birliği etmişçesine aşk ve Huda.

Ben dilinden çıktım çıkalı
Kopamadığım hayatın güzergâhı
Bir methiye olsa olsa içime yayılan
Damsız bir gölge
Pişekâr bulutların göz süzdüğü bunca elem…

Katıksız benim dünyam
İçine sığamadığım
Ve azıcık eksilmeyi, dilediğim.
Parantezlerimi yangında yitirdim, azizim
Ve yüreğimi de senle boykot ettiğim her rüyada…
Aslına dönük yüzüyüm işte gerçeklerin.
Sonlandımsa ne gam!
Sevdaysa yüreklere pelesenk, olsa keşke çıkarı.

Zamanı uyuttum ve zemini de unutup…
Kim olduğumu da unutsam keşke günbegün,
Kalemim kazan kaldırsa acılı coğrafyaya
Ben miyim bu gazabın tek tanığı?
Ölümüne sevmekle başlar her hikâye
Sıfatsız aşkın güne doğduğu bir gizemle de iştigal
Haşmetli gölgelerde azıcık izdiham
Serden geçip yardan da mı geçmeli,
Demeyi özlercesine
En çok kendimden geçtiğim anbean.