Ölümün Siyahı Şiiri - Hüseyin Hamza Zafer

I

Ta uzaklarda biri gölgesinde dururken

Gizemli ezgisi yasaklanmış ağacın

Karanlık savrulur dallarda

Çıkarken saçlarından beyaz kelebek

Boy vermiştir çiçeklerde inceliği

Ama her şeyden önce gözleri vardır

Harap olmaya ittiren devleri

Taaa en yakında dururken başkası

Şiddet kaçınılmaz yara beyni

Çıkmazken geceler şehirden

Alışadurmamış çelik çağına

Ama hala sapmışlık durur genzinde

Zaafı geniş!

Bir bahar karşısında

II

Alnı çağrıya dokununca

Cesametiyle bir rol biçilmiştir Başkası'na

Düşerken bıçak boynunda düşten

Bir beşer görünce coşkun atıyla

Tırmandığı gibi semadan inen

Kutsal tapınağın işaretlerinden bildi onu

Oydu merhamet toprağı

Ve düğümsüzdü cevap

Artık kendinde vurulmuştur yollar

Düzlükle başladı aczin

Soyutlamakla iştahın ve öfkenin

Seçtiği, çocuk günahsızlığı oldu

Ki bedeni kandan taşmış göğe

Seslerinden geçer, masallarından geçer

Nakışlarından geçmiş insanların

Haykırış olur kalbinde tüm renklerin ilmi

Son çığlıkla bırakır küçük kıyametini

Halk kalabalığına vurur etini

Kemiğini zincirlerle