Ölümün Penceresinden Şiiri - Fatih Bacak

1.

Can sıkıntısından
Aldım kalem kağıdı karalıyorum
Aklıma gelen ne varsa
Kalbim beni taşıyamaz olalı on gün oldu
On gündür bir ben
Birde karşı yataktaki Seyfi amca
Bilmeden bir savaşın içindeyiz hayata karşı
Galiba insan ömrünün son deminde
Kalıyor kaderiyle baş başa
Seyfi amcanın sol yanı felç
Bir karısı var bitap düşmüş
Koşturmaktan hastane koridorlarında
Bir oğlu var duysa gelir
Bir kızı var babası için canını verir diyor
Güllük gülistanlık zamanda gelmeyen
Gelir mi darda zorda
Yine de gelir diyorum gelir
Bir ona üzülüyorum birde kendime
Burkuluyor içim ağlayamıyorum
Her şeye alıştım
Asık suratlı doktorlara
Tatsız tuzsuz yemeklere
Bir tek kokusuna alışamadım buranın
Bir tek kokusuna
Saat dokuz dedi mi ışıklar kapanıyor
Oda zifir mi zifir
O zaman anımsıyorum geçmiş günleri bir bir
Kimisi bir çocuk gülümsemesi gamzelerimde
Kimisi içime akan zehir
Neyse ki sabahçı kuşlar ısıtıyor içimi
Galiba insan ömrünün son deminde
Kalıyor böyle kaderiyle baş başa
Şimdi bilmediğimiz bir savaşın ortasındayız
Ben ve Seyfi amca

2.

Bu sefer can sıkıntısından
Almadım kalemi kağıdı
Sabaha yakın yenildi Seyfi amca
Karısı vuruyor kendini duvardan duvara
Erim diyor, beyim diyor
Ben sensiz neylerim
Kimlere giderim
Doldu gözlerim hiç dolmadığı kadar
Ağladım hiç ağlamadığım kadar
Ruhumuzu kirlenmiş sular yıkıyor
Bir elimiz yapıyor diğeri yıkıyor
Galiba ömrünün son deminde
Alışmalı insan ölüme
Galiba ölüm tek çare ölmeyi bilene