Ölümler de Öldürmüyor... Şiiri - Sinem Mete

elimdeki son kurşunu da şafaklara saydırdım
rotasını şaşırmış bir geminin limansızlığında
düşlerimizi hep eksik tarttı hayat
bu şehrin tartıları eksik tartan çocukları gibi
rayından çıkmış bir trenin sonu bekleyişine
gecenin ayazında soğuktan üşüyen
boyacı çocuğun çaresizliğine büründü şehir
örtemedi hiç bir sabah hiç bir şehrin karanlığını
gözlerimdeki cesaret gördüklerimin cehaletini
örtmeye de yetmedi
şimdi en karanlık şiirimi bağırsam diyorum geceye
bütün karanlıkları örtsün diye
tavanı çöker şehrin ve kentsizliğimin
kıyametler kopar!

mum alevinde duvara yansıyan
kendi gölgelerinden korktu
insanlara ışık dağıtanlar
sükuta bileylendi bütün bıçaklar
artık kesmiyor
kınından çıkmış bir kılıç
kana bulanmadan kabzasına geri dönmez
vurulsa da boyunlar kan akmıyor
her acıya alıştırılmış bünyemiz
hiç bir acı da bizi kesmiyor
sehpalara zamansız yürüyenler gibi
zamansız ölümler düştü payımıza
tatbikatmış bütün ölümler
onlar da öldürmüyor
artık ölümler de öldürüyor
ölümler de öldürmüyor