Ölüm sessiz çığırır

bir duvara çarptık
kafam
cam ve duvar
yüzüm sana dönmüştü bir an
son saniyesi zahir yaşamın
sönüyor
kararıyor
gözünde ışık insanın.
ne yapacaktım hatırlamıyorum
sen hatırlıyor musun
durdu belleğim
neydi yahu ilk işim
aklım yet
yet ne olur
bu gün ne yapacaktım
bitme dünya
sönme ışık
salt hayalimde değil sesler
alışık
şimdi
ne ki bu çığırtkan ses
böyle değildim
kafam karmakarışık
bir rüya belki
açmazı ikili oyunun
blöf de değil
toz toprak yalıyorum
dilim bulanıyor
canım yanıyor
ağrılı kafam
akşam açıp elimi baktırmıştım
avuç çizgin kısa görünür deyip
bırakıp uzaklaşmıştı zayıf esmer kadın
çatallanıyor
birkaç yola ayrılıyor
yollar kısa
lavanta çiçeği kokuyordu
İstiklalden Taksim’e doğru bir yerde
falcı kadını hatırlıyorum
bilirsin canım
üstünü
başını

istanbul’u özlüyorum birden
bir adam
bir madam
Pera’nın
sessiz ara sokakları
Pera’da sokaklar loş
sağım solum zapt olmuş
sidik kokuyor duvarlar
kesif
boy boy çocuklar
poşetten bir şeyler soluyorlar
hatırlıyor musun
korkmuştuk
tir tir titreyip falçatanın cilasından
soluk soluğa
göz açıp kapayıncaya
arabada kalmıştı korkumuz
zahir boşalmış el ayaklardı
tutamayan frenleri
ya da çılgın gaza basmıştık
sen miydin
ben miydim
çarpmıştık bir duvara
bir çırpıda yaşamıştık
gencecik yaşamı yeniden
diyorlardı hep böyle zamanlarda
mutlu oluyormuş insan
metrajı en kısa film
geçişmekte önümüzden
allegro
öyle öyle
sızan
kızıl
ıslak şey de ne böyle
akan
ensemizden alnımızdan
sana
görme beni artık sevgili dememiş miydim geçenlerde
uçuşan düşlerimi anlatmadan
bilme istersen lüzumu yok
zaten şimdi anlatamam da
kim icat etti şu mereti
ayaklarımda bir ağırlık asılı
nicedir
etrafımızda uçuşanı
bilseydin
gaz pedalına basar mıydın
sen mi
ben mi
ağır bir uyku çekiyor canım
neden dik bakıyorsun hayatım

bir su sesi geliyor
beyninden beynime akıyor gibi
serinliği
yavaşladı
bitiyor
renklere de ne oldu
nereye gidiyoruz
ses
…
02/06/2006 -Denizli