Ölüm Krizantemi Şiiri - Mesut Tanrıkulu

Uzanınca ruhum arştan asılmış ilmiğin hükmüne
Seni düşündüm anne o mutlak ölüm halimde.
Şimdi kaç gözyaşı geçmiştir üstünden,
Kaç milyar ışık vazgeçmiştir dünyaya girmekten.
Yinede bilirim kapanmaz yüreğinde açılan acının hacmi.
Yeter bunca yasa vurulma anne;
Bırak dünya bensizken yollara bakmaları.
Ağlama anne,gözyaşı düşmez umut diye
Bir gidişin ertesine.

Bir idam sabahında anne
Tırmanırken güneşe seslere astığım özgürlük,
Ve dururken zamana bir yaşamak eylemim
Sana gülümsedim.
Soluğumdan akan kanın yüreğimi işgaline inat.
Sana uzandım,
Ellerim çözüldü sırtımdan ellerim uzandı
Bil ki kardelenler yeşerdi beynimi çevreleyen
Güvercin beyazı karların altından.
İyimser geçişerek o son nefes alışımdan
Ve sen vardın anne
Beni kendi şah damarına uğurlayan.,

Bir cennet şafağındayım
Dicleye akar o masmavi umutlarım.
Ramana,ararata ve göğün en ulaşılmaz surlarına
Çoğalır,yeryüzüne bağışlar bütün rengini.
Bir uyku esnasında anne işte ağlarım
Koynuna dökerim gözyaşlarımın özlemini.
Yüzüm ellerinin,saçlarının aydınlığında
Son kez kucakla beni
Uyanmadan gözlerin hasrete.
Bir ölüm krizantemi gibi anne
Mısra olayım düşüne.

Ağlama anne
Cihan damlamasın gözlerinden artık.