Ölüm Korkusu Şiiri - Kılıç Keskin

Karanlık ormanında Algido’nun
Dalları baltayla budanan meşe gibi
Bu belalar, bu cefalar, bu zincirler
Yiğitliğine yiğitlik katar onun.

Bir başkası da şöyle der:
Erdem yaşamaktan korkmakta değil baba,
Belalara karşı koyup diretmekte
Yolundan dönmemektedir.

Bir başkası da şöyle:
Kolaydır ölümü küçümsemek başımız dertteyken,
Daha yiğittir başına gelene katlanan.
Yiğitlere değil korkaklara yaraşır
Feleğin sillesinden kaçmak
Bir çukura, ağır mezar taşları altına büzülmek.

Fırtına ne kadar sert olursa olsun,
Yiğit olan şaşmaz yolundan
Dünya parçalanıp yerle bir olsa
Yiğitçe katlanır yıkılmasına.

Başka dertlerden kaçmaktır
En çok bizi ölmeye iten;
O kadar ki, ölümden kaçmak
Kimi zaman ölüme koşturur bizi.
Delilik değil midir, sorarım,
Ölüm korkusundan ölmek?

Uçurum korkusuyla kendi kendilerini
Uçuruma atar kimi insanlar.
Ölüm korkusuyla bıkarlar yaşamaktan,
Atılırlar ölüme, ölümden korkmanın;
Dertlerin kaynağı olduğunu unutarak.

Montaigne