Ölüm yokluk değil ki; yakışmasın birine!
O, fenadan bekaya, bir imtisal değil mi?
Onu hiçlik sananın, yok elinde karine!
O, cennet ve cemale, tarz-ı visal değil mi?
Mevt-i insan bir terhis, asker olan beşere!
Hangi asker evine, kavuşmayı istemez?
Teskereyi hak eden, düşmüyor ki bir şerre!
Felahına “oh” der de, asla, kat’a “of” demez!
Gurbetlerde sürünen, özlemez mi sılayı?
Hayır diyen şu arzda, var mı acep birisi?
Benzet aynen şu işe, vefat denen olayı!
Mahiyet-i ölüm bu, sana kalmış gerisi!
Mecburidir bu sevkler, zira insan bir yolcu!
Herkes göçüp giderken, tek sen misin kalacak?
Emr-i vaki gelince, uyar ona her yolcu!
Madem öyle hazırlan, şu iş er geç olacak!
Dünya zindan değil mi, ehl-i iman bir kula?
Hangi akil o yeri, tercih eder saraya?
Kamil olmak şartıyla, binler saray var kula!
Mırın kırın etme de; geç çabucak sıraya!
Abdullah Toroslu
08.10.2012-İzmir
Kayıt Tarihi : 8.10.2012 11:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!