Ölüm Geldi Kapıya... Şiiri - Haydar Demoğlu

Ölüm geldi kapıya...
Hacet yok,
Mala, mülke, tapuya.
Çalışıp çırpındık, servet yaptık güya;
İki metre toprak,
Dört metre kefen bezi...
Buydu: ömür boyunca edindiğimiz,
_______________Servetimizin ismi.

Ölüm: soğuk kelime,
Bu hayat sahnesinin,
Ayrılık eserinden son perde
Herkes tadacak istemese de...

Artık yok,
Ne sevdiklerin,
Ne sevenlerin...
Zor... Böyle çekip gitmekte!

İnsanın, o son deminde;
Ömür, gelir geçer,
Bir film şeridi gibi,
Gözlerinin önünde.
Yaşananlar yaşanmış,
Hayaller yarım kalmış,
Umutları, karabulutlar sarmış...

Son pişmanlıklar da,
________Fayda kalmamış.
Ölüm:
İnsanın hayat hikâyesine konan,
Son noktaymış...

Bir kuşak kalır;
Resimlerin,
Düğünlerdeki rollerin.
Sonra unutur seni;
Gelecek kuşak nesillerin.

Dünya baki;
Dünya içinde var olan,
Canlı cansız mahlûkatın,
Zaman aşımıyla kopar...
Dünya ile iplerin, bağların…

Şu insanoğlu;
Neler görüp, neler yaşar.
Kısacık ömür yolunda,
Hayat bir dolambaç,
İnsan dolaşır durur, onda...

Oğlun, kızın, torunun...
Ayaksız at ile son yolculuğun.
Son nefesine değin,
Bayram yeri gibidir, etrafın.
Gömüldükten sonra başlar,
Ebedi yalnızlığın.
Ölüm! Adıdır; unutulmanın.

Hayat; uykuda bir rüya,
Ölüm doğmaktır, yeni bir dünyaya,
Acı ve tatlı anılarıyla,
Diyeceğiz; elveda, ey fani dünya...
Elveda sana,
Bir zamanlar, bende yaşamıştım...
Sende güya.

Demoğlu’yum der ki; yaşam:
Bir varmış, bir yok muşla başlıyor,
Nerede, ne zaman, nasıl biteceği...
Hiç belli olmuyor.
İnince o karanlık kuyuya,
Hayat senaryosu bitiyor,
Yaşam sahnesinin perdeleri kapanıveriyor.
(H. Demoğlu-İzmir)