Ölüm Şiiri - Umut Bektaş

pencerenin yanında durmuş bedenime bakıyordum
hiç olmadığı kadar zavallı ve çaresiz geliyordu
gözlerim ayrı bir donuk ve bayıktı
dudaklarım sankı arı sokmus gıbı sısmıstı
agzımdan kelimelerin dokulmesı ımkansızdı
ellerim birbirini arıyordu
karanlıgın ıcınde.
gozyaslarım
ayaklarının altında ezılıyordu da
sen bunu bıle gormemek ıcın ınat edıyordun.
ayaklarım bır adım attı
gozlerım kapandı
ellerim ellerine tutundu
gözyaşlarım bedenime
sokak karşıladı beni
toprak içine soktu
yeşerdi yeni yeni umutlar üzerimde
yeşerdin yeniden
umuda
...
mezar taşıma bile yazmadılar asıl hikayeyi