Ölüm! Şiiri - Zakir Atasever

Vâde gelip çattığında
Sular gibi çağlar ölüm,
Cân bedeni sattığında
Yürekleri dağlar ölüm.

Kişi kendin bilmez ise
Dost gönlüne girmez ise
Görevini sezmez ise
Yaşın döküp ağlar ölüm.

Beşer ferman yazdığında
Şer, kuyular kazdığında
Zulüm, zâlîm azdığında
Karanlığı boğar ölüm.

Bilmeyenler çoktur heyhat
Çekilmez olunca hayat
Ârşa ulaşınca feryat
Adaleti sağlar ölüm.

Sır’at Gönül göreceği
Kesret Dünya güleceği
Geçmişi ve geleceği
Birbirine bağlar ölüm.

Kim demiş ki ölüm yokluk?
Orda toplanmıştır çokluk
Sonrasında sonsuz bolluk
Güneş gibi, doğar ölüm.

Zâkir, Zât’a baktığında
Zât-ı, Nûr’a kattığında
Nûrû, gönle aktığında
Rahmet olur, yağar ölüm.

ANKARA