Ölüm Şiiri - Umut Kuru

ÖLÜM

Karanlıktı
Eşsiz hüzünlere gebe yolcular arasında bir çift serçe kanadı.
Elleri arasında ışık yoktu alnı aydınlıktı.
Bahçivan kılıklı korkuluklar çıkmıştı kulubelerden
Kirli bir gökyüzü gibiydi giydikleri eldiven.

Üşümüştü
Vagonlarda güneş yoktu rayların rotası bozuk.
Camdaki gölgelerden içeriye giriyordu adının baş harfi.
Toprak altından çıkma çakma gözyaşlarıyla uğurlanırdı Azrail,
Daha dün gibi duruyor Habil ile Kabil.

Sönmüştü
Kutsal bir mabet herkesin harcı değil.
Gözlerinin altından çenesine doğru bağlanmış gökkuşağı.
Dokuz Tahta altında dans ediyordu börtü böcek,
Karanlıkta- Üşümüştü -Sönmüştü Yavrucak.

UMUT KURU