Ölüm Şiiri - Kurtcebe Noyan

Minik bir kız çocuğunu kurtarırken,
Siper etmeli gövdeyi insan,
Öleceğini bile bile.
Etin dört bir yana dağılmalı
Başkentin göbeğinde,
Hem de tam göbeğinde;
Fikirleri yok edemeyen bombanın tesirinde.
Ya da boynunda yağlı urgan
Götürürken seni ölüme;
Sen yine de gülmelisin,
Gidiyormuş gibi düğüne.
Yıllar sonra da olsa,
Yeniden hayat bulmalısın;
Mısralarda şiirlerde
Nazım gibi,
Onlar öldüğünü zannederlerken.
Ama bomboş yaşayacaksan,
Ve her defasında yine korkacaksan
Bir nefes daha alamamaktan;
Ağır gelmeyecekse her şeye rağmen yaşamak;
Bunca tutarsız, anlamsız ve amaçsız kütlene rağmen,
O zaman, kalk at kendini denize!
Düşsün, fuzulî hayat bulan o ağır bedenin,
Kurtarabilmek adına onurunu;
Düşsün hızla,
Yüksekten, yüksekten
Çok yüksekten.